8 lutego 1940 r. władze okupacyjne Łodzi (niem. Litzmannstadt) wydały zarządzenie o utworzeniu w północnej części miasta „żydowskiej dzielnicy mieszkaniowej” – getta. Rozkazano również przesiedlić do niej wszystkich łódzkich Żydów. 30 kwietnia 1940 r. getto stało się „dzielnicą zamkniętą”, odizolowaną od reszty miasta drewnianym płotem i zasiekami z drutu kolczastego.
metal, ok. 1,5 x 1,5 cm, jama 3
8 lutego 1940 r. władze okupacyjne Łodzi (niem. Litzmannstadt) wydały zarządzenie o utworzeniu w północnej części miasta „żydowskiej dzielnicy mieszkaniowej” – getta. Rozkazano również przesiedlić do niej wszystkich łódzkich Żydów. 30 kwietnia 1940 r. getto stało się „dzielnicą zamkniętą”, odizolowaną od reszty miasta drewnianym płotem i zasiekami z drutu kolczastego. Każdej próbie nielegalnego przekroczenia jego granic groziła śmierć ze strony niemieckiej Schutzpolizei (policji ochronnej). Odtąd los 160 tys. Żydów przetrzymywanych w łódzkim getcie był przesądzony. Łącznie do sierpnia 1944 r., kiedy nastąpiła całkowita likwidacja getta (wywózki do obozu Auschwitz-Birkenau), przez getto przeszło ponad 200 tys. osób.
Prezentowany na załączonej fotografii metalowy znaczek w kształcie sześcioramiennej gwiazdy z napisem „GETTO LITZMAN…DT 1940” jest upamiętnieniem wydarzenia, które stało się przełomem w dziejach historii łódzkich Żydów. Rewers prawdopodobnie posiadał konstrukcję zapięcia, co wyróżnia ten znaczek od gwiazd Dawida – przymusowych oznakowań Żydów na terenie tzw. Kraju Warty. Znaczek znajduje się w zbiorach Muzeum w Chełmnie.
