metal/żelazo, wym. 4,5×4,5 cm, jama 7
16 października 1941 r. do łódzkiego getta (niem. Litzmannstadt Getto) przybył I transport Żydów zachodnioeuropejskich. Do 3 listopada 1941 r. do getta wsiedlono ok. 20 tysięcy żydowskich mieszkańców Wiednia, Pragi, Berlina, Kolonii, Hamburga, Luksemburga, Frankfurtu nad Menem, Emden i Düsseldorfu. Ekstremalne warunki panujące w getcie były powodem ogromnej śmiertelności wśród nowoprzybyłych. W maju 1942 r. w 12 transportach ponad 10 tysięcy z nich deportowano do ośrodka zagłady Kulmof w Chełmnie nad Nerem i tam zamordowano. Pozostałych przewieziono do Kulmhof we wrześniu 1942 r. oraz w następnych miesiącach funkcjonowania obozu.
W zbiorach Muzeum w Chełmnie znajdują się artefakty będące zapisem fragmentów życia tej społeczności. To m.in. Niemiecki Krzyż Honoru w wersji bez mieczów (niem. Ehrenkreuz des Weltkriegs 1914/1918), nazywany niekiedy „Krzyżem Hindenburga”, od nazwiska prezydenta Niemiec Paula von Hindenburga, który ustanowił to odznaczenie 13 lipca 1934 r. Nadawane było weteranom biorącym udział w I wojnie światowej oraz ich rodzinom. Walczącym na froncie przysługiwał krzyż w wersji z mieczami. Stylistyka rewersu nawiązuje do pruskiego odnaczenia (Preuβen Kriegsdenkmünze 1870–1871), które otrzymywali weterani wojny niemiecko-francuskiej (1870–1971). Stanowił on pierwszy niemiecki medal wprowadzony po zakończeniu „Wielkiej Wojny” w celu uhonorowania jej uczestników. Był on zarazem pierwszym odznaczeniem wprowadzonym w Trzeciej Rzeszy po objęciu władzy przez nazistów.
